Onze camper stond klaar voor weer een reis van drie weken. Jammer genoeg moest er nog een kleine week gewacht worden voordat we kunnen gaan. “Het zou leuk zijn als we nu meteen weg zouden kunnen”, zei vriend, die ook wel wist dat we aankomende week echt nog wel wat verplichtingen hebben. Ik rook het vrije leven ook en voegde toe dat we misschien toch nog wel een of twee nachtjes weg zouden kunnen gaan, nog voordat al die verplichtingen zouden beginnen.

Rood – de kleur van de liefde en gevaar

Binnen een uur zaten we in onze camper onderweg richting Hoorn. We selecteerden een camperplaats dichtbij het centrum en de voorpret kon beginnen. Die duurde helaas niet lang. Na tien minuten was de pret afgelopen. Er brandde een rood lampje op het dashboard en rood….. dat is nooit goed. Althans, niet op een dashboard van een auto of camper. 

Motorolie minderen. Dat was het advies van onze slimme boordcomputer. Dat is nog eens wat anders dan olie moeten bijvullen. De weekendpret zakte als een plumpudding in, maar na enig oliepeilwerk bleek dat de computer misschien iets te zenuwachtig had gereageerd en konden we de tocht weer voortzetten.

Camperplek aan de haven

In Hoorn aangekomen was het even goed zoeken naar de camperplek. Even waren we verrast door een grote wegversperring in de vorm van een rode paal, jaja weer rood, nooit goed, maar al snel bleek dat de intercom die verbonden was aan de paal, wonderen verrichtte. De rode blokkade op de weg zakte naar beneden en onze Marie-Antoinette kon het haventerrein op rijden. Het haventerrein is eenvoudig en niet ongelooflijk gezellig, dus die gezelligheid moesten we zelf maken of opzoeken in het stadje. 

Drijvend gedicht over de liefde

Via een klein voetpad konden we het centrum bereiken. Aan de rechterkant van het voetpad stonden we ineens oog in oog met een kunstwerk van drijvende betonnen letters. Na enig speurwerk was er een bijzonder gedicht te ontcijferen. Bij terugkomst in de camper heb ik direct even gegoogeld natuurlijk. Het gedicht blijkt van Jan Merx (1959) te zijn. Hij is (in zijn eigen woorden) architect en contextueel beeldend kunstenaar. In 1998 werd zijn kunstwerk ‘Drijvend gedicht’ geplaatst in het water tussen de Binnenluiendijk en het Julianapark in Hoorn (Noord-Holland). Als je gaat kijken, probeer dan zelf even de tekst te ontcijferen en vergeet niet te genieten van het uitzicht op de prachtige vijver. En als je toch alvast een preview wil, dan is dit hem.

. D E L I E F D E B E Z I T
D E T I J D D E
T I J D I S G E E N W E R
K E L I J K H E I D
D E W E R K E L I J K H E I D
B E S T A A T A L L E E N I
N D E D R O O M
D E D R O O M V A N D O O
D E N G E N O T V E R T E
L T H E T G E L U K
H E T G E L U K L E E F
T I N D E L I E F D E
D E L I E F D E O N
S T E R F E L I J K M A A K T
H E T L E V E N G E L U K
K I G V E R G A N K E L I J K

Jan Merx

Doorkijkje naar de Hoofdtoren

Hoorn is een veelzijdig stadje, de sfeer ademt een verleden van visserij, handel en scheepsvaart en de welvaart die dat gebracht heeft in de zestiende eeuw. Vanaf de haven hadden we een enorm mooi doorkijkje naar de hoofdtoren. De hoofdtoren werd in 1532 gebouwd en was een echt verdedigingsbolwerk. En wat extra leuk is: in de hoofdtoren is een café en restaurant. Leuk om vanuit de toren de historische panden rondom de haven te bekijken.

Een omstreden standbeeld op een prachtig plein

Nadat we de haven verlaten hadden liepen we door de authentieke sfeervolle straatjes en steegjes richting het oude centrum en het grote plein. Op het plein is in een prachtig pand het West-Fries museum gehuisvest. Het plein -de Roode Steen- is een kruispunt van vijf straten en steegjes en omringd met terrasjes en restaurants. Midden tussen al die gezelligheid staat sinds 1893 het standbeeld van Jan Pietersz Coen, voormalig VOC-gouverneur. Misschien iets minder gezellig dus. Ik vond het mooi, maar realiseerde me eigenlijk al snel dat dit beeld vast een gevoelige snaar kan raken. In Hoorn kent het standbeeld voor- en tegenstanders. Volgens de tegenstanders bracht Coen ruim 10.000 mensen om het leven om het monopolie op de nootmuskaat te behouden. Ja, echt. Het monopolie op nootmuskaat. Dat is nu toch niet meer voor te stellen. Voorstanders vonden dat Coen de welvaart naar Hoorn bracht. Ik hou me liever buiten deze discussie en ben Hoorn verder gaan verkennen. Naast het standbeeld ligt midden op het plein een grote rode steen. Alweer rood dus. En helaas. Opnieuw niet zulk leuk nieuws dat gerelateerd is aan de kleur rood. Het plein, de Roode steen, is namelijk vernoemd naar de steen waarop vroeger executies plaatsvonden. En dat gaat uiteraard gepaard met flink wat rood. De originele steen ligt in het Westfries Museum, op het plein vind je een replica. De kleur rood verliest steeds meer glans.

Sweet dreams

Nadat we het plein verlaten hadden stonden we in de sweet dreamsboulevard. Althans, we zagen een groen straatnaambordje dat ons dat wijsmaakte. Ook weer even gegoogeld natuurlijk. Het blijkt dat hier jarenlang een restaurant heeft gezeten dat Sweet dreams heette. Er is nu een leuk café in gehuisvest, met prachtige neonreclames in de oude zestiende-eeuwse gevel, waar je heerlijke cocktails kunt drinken.

Kerk met café

Om de hoek vind je de grote kerk waar nu restaurant café de Saint in huist. Deze kerk was een van de eerste die een andere bestemming dan een religieuze heeft gekregen. Een gezellige plek vol nisjes en leuke hoekjes. Een aanrader om even wat te drinken. Ik heb niet voor rode wijn gekozen, dat snap je vast.

De jongens van Bontekoe

Op de kaderand in de haven zie je de scheepsjongens van de Bontekoe. Zij voeren in de Gouden Eeuw mee met Willem IJsbrantszoon Bontekoe en maakten een gevaarlijke reis met de VOC naar Indië. Ik heb begrepen dat het schip vlamvatte doordat een brandende kaars in een vat brandewijn is gevallen. En dat een van die jongens daar iets mee te maken had. Oeps. Ik heb even gezocht op Google of de kleur van brandewijn misschien rood is. Volgens Gamma, die de kleur als verf in haar assortiment heeft is ie rood-bruin. Ik wist het!!

Bontekoe beschreef deze reis en dat boek werd een bestseller in de 17e eeuw. In 1924 schreef Johan Fabricius een roman die op dat verhaal gebaseerd is. Ik ga het boek aanschaffen!  Rood kaft. Tuurlijk.

Een andere kleur voor de liefde

Op de terugweg van de kerk naar de camper, kwamen we nog aardig wat monumentale pandjes tegen die bij thuiskomst nagetrokken moesten worden. Dat kon prima tijdens de borrel en daarna had ik zeker nog voldoende tijd om deze blog te schrijven. Ik ben verliefd. Op Hoorn. Maar de kleur rood, die hoeft voor mij even niet. De liefde wel overigens. Ik stel voor dat we voor de liefde een andere kleur kiezen!