In 2022 maakten we een gigantisch mooi avontuur in de Pyreneeën mee. Ik schreef afgelopen week een reisgids, met daarin de mooiste routes en bezienswaardigheden. Maar natuurlijk deel ik de reis graag met de trouwe blog-fans! Waaronder jij!

De rondreis is gestart - Pyreneeën, we komen eraan!

We komen na een lange tocht via Parijs aan in Saint Dye sur Loire. Een prachtige plek aan het water, gratis en voor niks. Omdat we aardig moe zijn van de rit worstelen we nogal met het neerzetten van ons campertje. De zon komt van rechts, de rivier is links, het uitzicht moet goed zijn.. Dat geeft gedoe natuurlijk. Gelukkig kunnen we er snel om lachen en maken we een lekker wandelingetje in de avondzon. En ja dan kom je soms leuke restaurantjes tegen. Waltér, denk aan de Franse uitspraak, is de eigenaar, is enigszins overspannen en rent zich rot. We krijgen een schoolbord te zien met het menu in het Frans. Alleen de foie gras snappen we en de beelden van zielige ganzen komen oprispen. Bij Le Marcel niet, die hapt een en ander zo weg!

De volgende dag rijden we door naar Salies de Bearn

Moe maar voldaan strijken we neer op de boerencamping van eigenaresse Marianne. Een camping met kippen, paarden en een echte uil! We fietsen die middag richting Salies, lekker de berg af! We sjezen naar beneden en weten van vorig jaar dat we dus ook de berg weer op moeten! We namen een andere route terug en jajajaja dat hebben we geweten: de etappes uit de tour de France waren er niets bij. We namen een col van hier tot Tokyo. Heftig hijgend stonden we halverwege te twijfelen of we verder moesten of terug konden. En door gingen we: nog een etappe richting eindpunt, waar Marianne op ons wachtte om ons bijzondere plekken op haar camping te laten zien!

Richting het peper-dorpje Espelette

Hier kun je niet omheen: overal hangen pepers aan de huizen, tegen de muren en over de straten. We eten hier tapas, maar dan anders! In dit barretje kies je je tapas vanuit een vitrine. Geen idee wat we nemen, maar we konden er zeker een hele dag op teren.

En dan gaan we onze eerste bergroute in; op advies van de NKC nemen we een spannende route. Je zou denken: de NKC is een club voor bejaarde camperaars. Maar dat bleek niet helemaal te kloppen. We konden kiezen uit de gewone route of “de spannende” route. Wij dachten dat “spannend” heus zo spannend niet zou zijn. Dat zouden ze toch nooit doen voor de bejaarden onder ons ? Enfin: DIT WAS ECHT EEN SPANNENDE ROUTE!!! Mijn adrenalineniveau steeg tot ongekende hoogten, net als de camper met ons erin….Een geweldige route, prachtig.. Maar niet voor herhaling vatbaat als je op de bijrijderstoel zit.

De Pyreneeën in!

Vandaag gaat de trip naar een plaats aan een stuwmeer in Frankrijk. We zouden eindelijk echt de bergen in gaan. Maar na 50 kilometer waren we er al. En de bergen lonkten in de verte. Die konden we niet links laten liggen. Dus door!!! En hoe. Wat een tocht door kloven en langs bergrivieren, massieve rotspartijen links en rechts. Over hobbelige wegen, langs honderden meters hoge rotspartijen rijdt ons campertje ons naar de camping in de kloof ver buiten de bewoonde wereld. De tijd staat hier stil.

Op de fiets

Vandaag gaan we op advies van de naar het national parc, 2,5 km hier vandaan. Dat blijkt een lastig tochtje over veel hobbels. Af en toe geef ik de moed op. Mijn prothesevoet klapt van de trappers en ik vlieg steeds van de fiets. Maar goed, de eindbestemming moest adembenemend zijn en dan ga je wel door. Alhoewel ik de laatste kilometer wel gelopen heb nadat ik mijn fiets geparkeerd had. We komen aan in een park zo mooi dat je er stil van wordt. Dit is niemandsland. Na een kop koffie zijn we een klein stukje gaan wandelen. Uiteindelijk werden het 5 km over rotsen en stroompjes, riviertjes en door prachtige uitgestrekte velden.

Richting Ainsa

We starten richting Ainsa, een middeleeuws stadje om vandaaruit door te gaan naar Alquezar, niet te verwarren met Alcatraz. Gevangen zijn we zeker niet, we voelen ons zo vrij als een vogeltje in onze camper!

Ainsa is een prachtig middeleeuws stadje. Met pittoreske straatjes en pleintjes met lonkende restaurantjes! En ja, wij trapten erin en hebben er veel te veel gegeten. We dachten een paar kleine tapas te bestellen, maar dat bleken idioot grote porties te zijn…

Zo duf als een konijn zijn we verder gereden naar Alquezar, maar met elke kilometer die we van het hooggebergte af daalden, gleed onze stemming ook naar een lager niveau. This is no tour cup of tea..

De kloof van Anisclo

Op tripadvisor las ik over de kloof van Anisclo waar ook een autoroute doorheen zou gaan. Dat wilde ik zeker proberen en na een verbodbord aan het begin van de route, voor alkoofcampers. We hebben geen alkoof, dus zijn doorgereden en werkelijk door een waanzinnig mooie kloof gereden! Ietsepietsie nauw hier en daar en gelukkig werd de route al snel een eenrichtingsroute, zodat we alleen maar op de rotsen aan de kant van de bestuurder hoefden te letten.

Richting Graus met Meindert de Vos

Na een meningsverschil op de camping over het boeken van een kajak togen we vanochtend heel vroeg richting Campo. Want volgens Marcel moesten we maar naar het kantoor, of toch bellen? Of toch een andere kajaktocht? Nee nee en nog eens nee. We moesten doorpakken! Bij het kantoor aangekomen, dat geen kantoor was, maar een veld met een hek eromheen, bleken er alleen drie herdershonden te werken. Dat schoot niet op. Inmiddels konden we erom lachen en belden we Xavie. Een knappe vijftigjarige Spanjaard, zo bleek. Hij zat in de bergen en daar konden we zeker kajakken! Een waanzinnige bergrit volgde.

Onderweg puften we uit en net toen Marcel de stoelen uit de bak haalde zag ik een beest. Ik wist meteen dat het een vos was want hij leek op Meindert de vos uit de fabeltjeskrant. Snel gegoogeld: bleek niet gevaarlijk. Hij bleef netjes bij ons in de buurt liggen.

Hostel Montfalco

Na 8 kilometer bergen kwamen we aan bij hostel Montfalco. Wat een place to be! Hoog in de Pyreneeën, geen poespas, puur natuur. Een hostel met vriendelijke eigenaren. Xavie boekte voor ons een avondmaaltijd. Eten wat de pot schaft! En die schafte heel wat lekkers!

Kajakken door de canyon

Beneden wachtte ons na een fikse tocht van een uur een geweldig meer. We kajakten 14 kilometer door kloven en tussen ravijnen. Fantastisch! Uiteindelijk hebben we op de parkeerplaats overnacht. Volle maan (en maag!) en een flinke sterrenhemel!

Richting Benasque

Jawel, we gaan toch alsnog naar Benasque, hoog in de bergen, tegen de top van de pico d’Aneto aan. We hebben nog 1,5 week te gaan. Tijd genoeg om nog meer moois te ontdekken! Het plaatsje ligt er op de wegenkaart zo prachtig bij tussen de grote witte vlakken die bergen voorstellen. Achteraf blijkt mijn voorgevoel heel erg te kloppen!

Vanochtend tijdens de koffie stippelden we de route uit, die zou naar Espot gaan over een mooie bergpas.

Maar we wilden ook even kijken wat er aan het eind van de campingweg zou zijn. Dat was het witte weggetje dat me op de wegenkaart steeds opviel en leek te zeggen: ga hierheen! Op tripadvisor beloofden de avonturiers onder ons een mooi national parc. De weg liep helaas dood. Toch zagen we onder ons, een flink stuk naar beneden, een vallei. Na veel twijfelen besloten we de gok te wagen en naar beneden te “humpiebumpiejen”. Tjongejonge, elke dag denk je dat het niet mooier kan en dan blijkt het TOCH NET WEER IETSJE MOOIER dan al het andere. Leerschool van de dag: het gras is niet altijd groener aan de overkant. Dichtbij huis is veel wonderschoons te ontdekken als je het zoekt!

Route naar zee via Carcassonne

Vandaag eerst een fantastische plek aan zee weten te bemachtigen. Marcel heeft het in zijn beste Frans (jepeudepreuvinrouge) gevraagd. Dat konden ze niet weigeren natuurlijk..

In de middag hebben we de fietsen van de camper gehaald in de hoop een lekker ritje te maken naar het bijzondere stadje Collioure. Vlak voor het stadje kwam er een afdaling die ze rechtstreeks uit de tour de France hadden geknipt en geplakt. Ik was even bang dat ik dwars door de remmen de finish in zou schieten en op schoot van een Fransman op een terras zou belanden.

Enfin, naturellement was het gelukt, maar dat hield wel wat in voor de terugreis….

Nadat we een wijntje hadden gedronken met een Engelse zangeres togen we op de fiets richting Etappe deux de “tour vermoeiend”. Dat hebben we geweten. De berg op was lopend te doen, daarna keihard de berg af totdat we ontdekten dat dat de foute route was. Ik had echt even moordneigingen. De inspanningen van Joop Zoetemelk waren er niks bij.

We hebben onze vakantie door de Pyreneeën afgesloten aan de Middellandse zee en genoten van het helblauwe water. Maar drijvend in zee had ik stiekem alweer heimwee naar de bergen.