Rondreis Slovenië

In 2022 maakten we een prachtige rondreis door Slovenië. Ons reisverslag lees je hier! Wil jij de reis ook maken, bestel dan onze reisgids Rondreis Slovenië en beleef zelf een prachtig vakantieavontuur!

Vanuit Italië naar Slovenië

We zoeken een weg door beboste gebieden en langs het Lago di Santa Croce rijden we richting Slovenië. Ik had op de routeplanner een speld bij het meer geprikt en wonder boven wonder komen we terecht op een verlaten parkeerplaats aan het meer. Het meer blijkt een adembenemende spiegel doordat het windstil is en we genieten enorm van de stilte en de kleuren van de bergen die weerkaatsen in het meer. We kiezen een camperplek bij een van de hoogste skischansen ter wereld en zien de volgende ochtend de Olympische ploeg oefenen op de een na hoogste skischans ter wereld.

Van Planica naar Bled

We reizen richting Bled, want als ik alle plaatjes moest geloven moet dat prachtig zijn. En dat is het ook! Het is even zoeken naar een camperplek. Aan het eind van het dorp is er een, maar wij willen op de eerst rang, voor “the room with the view”! We zetten M-A op een plek bij het meer. Een wandeling om het kerkje te fotograferen staat op de planning en na een half uur wandelen heeft mijn man een lumineus plan: een heel rondje om het meer lopen. Oef, dat is voor mij een uitdaging! Het meer heeft een omtrek van 7 kilometer en 2,5 kilometer is mijn dagmaximum... Na enig twijfelen ga ik ervoor en loop dapper mee totdat mijn been ermee op houdt. Ja, dat kan dus als je een elektronische knie hebt!! Oef, we zijn op 3/4 en hebben 5 km gelopen. Nog 2 te gaan. Ik zet even alle stoerheid aan de kant en zeg dat ik er klaar mee ben. Ik wil een stoel en een cola. Ik krijg wijn, zodat ik weer lef krijg zeker. Ik ken hem inmiddels..

Gelukkig kunnen we de bus naar de camper nemen, maar dat betekent wel dat de wijn in een slok achterover geslagen moet worden, want de buschauffeur wacht niet. We rijden richting camperplaats, waar de chauffeurb niet blijkt te stoppen. Het zweet breekt me uit; dat betekent nog verder lopen met een niet-opgeladen knie. Gelukkig loopt het met een sisser af en kunnen we rond 16.00 genieten van een terugblik via alle foto’s die we van het kerkje hebben gemaakt! In de avond drinken we koffie aan het meer en zien we het verlichte kasteel hoog boven ons uit prijken. Wat een waanzinnige illegale camperplek is dit! De volgende ochtend worden we tijdens ons ontbijt uit onze droom wakker geschud door een politieagent die vertelt dat dit niet de bedoeling is. Hij strijkt zijn hand over zijn hart na het zien van mijn parkeerkaart en trekt de boete van 100 euro in!

Bohinj

We rijden richting het meer van Bohinj. Eigenlijk zouden we naar de grotten van Postojna, maar een planning volgen is niet per definitie onze sterkste kwaliteit. Het meer van Bohinj is schitterend en ongerept. Hier geen horden toeristen en schreeuwende hotels! Via Bohinj rijden we door de bergen en sneeuw richting Postojna en Ljublijana.Van Bled naar Postojna

We zijn aangekomen in Postojna waar 20 kilometer grotten te bezichtigen zijn. Dat gaan we morgen doen. We staan op een grote parkeerplaats annex camperplek, niet gezellig, maar de meeste campings zijn nog gesloten. Het bezoek van de grotten was opnieuw een waar avontuur. Op de flyers stond vermeld dat je met een treintje door de grotten zou gaan. Niet dat er daarna een wandeling van 1,5 kilometer zou zijn in een tempo van 10 kliometer per uur, geleid door een Sloveense gezette dame met een oranje cape om haar lijf. Onze Nederlandse audiotour kon haar nauwelijks bijbenen. Ik ook niet overigens, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een natuurschoon; waterdruppels die in combinatie met CO2 een zuur vormen dat de kalk in de bodem aantast en gaat druipen. Er wordt 1 cm stalachtiet aangemaakt in 400 jaar en dat maakt je wel even stil als je al die enorme imposante stalachtieten ziet.

Het kasteel van Predjama

Na dit avontuur gaan we nog even het kasteel van Predjama bekijken dat half in een rots gebouwd is. Na de enerverende grottentour van vanochtend lijkt een bezoek aan het kasteel mij niet meer aantrekkelijk. Een korte blik erop werpen vind ik voorlopig voldoende.

Via Predjama via Koper naar Izola

Waar we wijn drinken tegenover het Praetorian castle op het plein van Tito. Er worden allerlei hapjes met truffel op tafel gezet en even denken we dat we in de maling worden genomen door Slovenen die het op "arme toeristen" hebben voorzien. Voor alle zekerheid informeren we even of het allemaal klopt. We schatten de schade in na afloop en die valt reuze mee. In plaats van de 20 euro die we in gedachten hadden betalen we 8 euro voor twee schalen hapjes en een biertje en wijntje. En dat in zo'n omgeving!

We stallen M-A op een parking aan de haven. Er staan tientallen campers en even waan je je een zigeuner. Het is een allegaartje van nationaliteiten tussen drogende was, rommel en uitgestalde stoeltjes en tafeltjes. We zijn de nieuwe zigeuners; hip en trendy met je huis op wielen de wereld over. Nu niet in armoede maar vanuit rijkdom. Wat een bizarre wereld. We besluiten voor 1 x uit eten te gaan en dat wordt een heerlijke flop. We belanden in een aftands eethuis annex grillrestaurant met een gezette (mag je zoiets nog zeggen) ober die er geen zin meer in heeft. Het eten is flop, de ambiance is flop, maar het stadje is prachtig! We tikken vandaag bijna 9 kilometer wandelen aan op de teller. En dat is top!

Uitstapje naar Kroatië

We besluiten een uitstapje te maken naar Kroatië. Marcel kent het eiland Krk en wil graag langs de kust toeren. Kijk, dat is dus het echte nomadenleven; afwijken van de gebaande paden. We rijden dwars over het schiereiland dat half Sloveens en half Koatisch is, richting het eiland dat sinds een aantal jaar verbonden is met een brug. Als we eindelijk bij de camping aankomen blijkt ie gesloten. We zijn moe en hebben geen zin weer te moeten zoeken. Na een boel chagrijn komen we aan bij camping Bor in Krk stad, waar we een prachtige plek hebben met uitzicht op zee! Waarover chagrijn? Over een Sloveen die ons bedonderde, een camper-app die verkeerde info gaf en over of je nou wel of niet achteruit in een camperplek moet gaan. En wie dat dan beter weet. Morgen weer een dag ;)

Met de camper vast op Krk

Na de chagrijnige momenten gisteren, hebben we vandaag een plan gemaakt en routes uitgestippeld naar mooie strandjes om opnieuw gedoe te voorkomen. Bij de eerste route was het desalniettemin meteen raak: het asfalt ging over in gravel en steen. Toch leek dat de pret in eerste instantie niet te drukken. Halverwege werd het ons te bont en we besloten een sluipweg richting hoofdweg te nemen. Een boer die het land stond te bewerken vond het allemaal maar niks, zo'n giga-camper op die smalle weggetjes en gebaarde dat de weg verderop nog smaller zou worden. Ach wat. We togen rustig verder, totdat we helemaal, maar dan ook helemaal klem stonden tussen een stenen muurtje rechts en een wand met vuurdoorns links. Vooruit was geen optie meer, de boer had toch gelijk gehad. Achteruit was de enige mogelijkheid, zo waren we immers ook gekomen... Ik hing met mijn hoofd uit het raampjes rechts, terwijl Marcel links in de gaten hield. Centimeter voor centimeter wurmden we M-A uit het smalle gedeelte. Maar er moest ook nog ergens gedraaid worden. Allemachtig, ook dat was geen sinecure, maar het lukte wonder boven wonder. Geen witte weggetjes meer voor ons en M-A. Dat betekende hoofdwegen die naar mooie strandjes leiden en zo kwamen we bij het strandje waar de veerboot naar Ces vertrok, bij Punat met de honderden zeilboten en bij Baska, met haar prachtige kiezelstrand. Het Zuiden van het eiland is prachtig rotsachtig en daar gaat mijn (zigeuner)hart altijd harder van slaan. Zo gauw er bergen in zicht komen begin ik het leuker te vinden en spreekt de sfeer me meer aan. Zal vast iets met een vorig leven te maken hebben. We sloten de dag af in Krk stad, middeleeuws en omringd door een dikke stadsmuur met kasteel, smalle steegjes, talloze doorkijkjes en helemaal autovrij. De straatjes zo smal dat je jezelf er soms bijna dwars doorheen moest wurmen. Krk was voor mij het hoogtepunt van de dag: de steegjes, de sfeer, de oudheid en de bergen; de beste cocktail voor geluk. 

Van Krk naar Ljubljana

Vanochtend na twee dagen Krk vertrokken richting Ljubljana. Het is voor het eerst druilerig weer. We doen het stadje Vrbnik aan dat bekend staat om haar romantische straatje en dat het smalste straatje ter wereld heeft dat maar 45 cm breed is. Daar moeten we ons doorheen wurmen natuurlijk! Het is overal ontzettend rustig, je kunt bijna niet geloven dat het hier in het hoogseizoen zwart ziet van de mensen. Mag je dat eigenlijk nog wel zeggen? We rijden naar Ljubljana, maar ook hier lijken campers echt de terror van de stad te zijn. Overal staan borden: niet parkeren voor campers. We worden er sikkeneurig van. Ik wil de stad graag zien, en dan vooral de historische kern die prachtig schijnt te zijn. Na een aantal rondjes door de stad besluiten we buiten de stad de gaan parkeren op een parkeerplaats bij een restaurant. Tegen betaling van een maaltijd is overnachten dan gratis. De maaltijd halen we niet: ik val in slaap en word om 21.00 pas wakker.

Van Ljubljana naar Stahovica

Na de vieze parkeerplaats in Ljubljana en de druilerige dag gisteren worden we wakker met zon. Er staan huishoudelijke taken op het programma: zo moet er weer een gasstation gezocht worden en moeten er boodschappen gedaan worden, want de yoghurt, brood en fruit moeten aangevuld. We zoeken ons suf naar een camping die open is en geven bijna de moed op als ik een camping in de bergen vind die open blijkt! IK kan de meneer die ik aan de telefoon heb wel omhelzen door het scherm heen! We rijden richting de besneeuwde bergtoppen die adembenemend voor ons liggen aan het eind van de N-weg. Ik ben telkens bang dat we afslaan en wegrijden van de bergen in plaats van er naartoe. Gelukkig blijkt de weg rechtstreeks naar de bergen te leiden en blijkt de camping in een dal tussen hoge toppen gesitueerd. En wat een plek! We komen binnen in een klein paradijsje en tijdens een glaasje schnaps blijkt dan ook nog dat dit het voormalig jachthuis van Tito is geweest. Overal prijkt Tito om ons heen. in grote gouden lijsten!

Bergwandeling in Stahovica

Vandaag brengt Micha ons naar beneden waar we een aantal historische gebouwen en monumenten kunnen bekijken. Micha zet ons in een oude auto en we rijden de berg af richting "the end of the world" zoals zij het noemt. Daar zet ze ons uit de auto, na eerst wat uitleg gegeven te hebben. Het is een nationaal park met verschillende monumenten, een berghut, een waterval en een bron tegen de berghelling van de twee na hoogste top van de Sloveense Alpen. We kijken uit op de sneeuwtoppen en een prachtig blauwgroene bron. We wandelen een klein stukje de berg op, flink vermoeiend, maar goed te doen als Marcel me steeds een zetje geeft. Na de afdaling kijken we goed op onze telefoon om de juiste route te kiezen. Er staat weliswaar een bord, maar daar worden we geen wijs uit. Marcel heeft een pad langs de rivier uitgekozen en weet dat er dan ergens weer een bruggetje moet zijn om deze prachtige bergstroom over te steken. Op de kaart zou de route drie kilometer zijn en dat vond ik net te doen. Ik heb nog even gecheckt of mijn elektronische knie goed opgeladen was voor de start en dat was het geval. Niks stond ons nog in de weg. Dachten we! We startten op een ruim grasveld en al snel werd dit een bospad met stenen en boomwortels waar ik met mijn krukken over moest manoeuvreren. Wandelen is niet zo mijn cup of tea, maar in zo'n omgeving is het geen straf! De boomwortels werden stronken en keien werden stenen van zeker 30 cm doorsnede, schots en scheef liep het pad richting de rivier die ver beneden ons stroomde. Het pad werd een paadje, de stronken werden boomstammen en de hoogteverschillen werden groter. Zo moest Marcel me regelmatig van een rots af tillen omdat de prothese dat soort grote sprongen niet kon maken. Drie kilometer op vlak terrein is thuis mijn max. Hier was het bergachtig, dalend, stijgend en er was geen millimeter vlak! Na een half uur werd het pad steil en glibberig en toornde het steeds hoger uit boven de rivier. De rivier veranderde in een steile kloof met aan weerszijden een hoog pad, zeker 50 meter boven de afgrond. En daar stonden we. Ik durfde niet naar voren, niet naar achteren en kroop op handen en voeten tegen de berghelling aan naar links. Dit was niet leuk meer. Hier kon Misha ons niet ophalen, we zagen geen mensen en o ja, er waren hier ook beren, ik moest plassen en de afgrond bleef de afgrond.

Beren

Steun en toeverlaat  struinde vooruit en ging uit het zicht. Die beren werden echt beren in mijn hoofd, ik hoorde ze al grommend aankomen, terwijl ik helemaal klem stond en geen kant meer op kon.

Na tien minuten hoorde ik geluid, dat ik niet kon lokaliseren. De bergbeek maakte knetterend geluid en toch leek het alsof er iemand riep. Maar draaien, dat durfde ik niet. Konden beren praten? Kenden ze mijn naam? En plotseling zag ik hem, hoog boven me op de berg. "Hier is een vlak pad!", riep hij enthousiast en kwam stapje voor stapje van de gigantisch steile berghelling naar beneden. "We kunnen kiezen. Of we lopen langs deze afgrond, of we klimmen naar boven." Dat laatste leek me stukken veiliger en even dacht ik dat ik nog 16 was, twee benen had en gewoon naar boven kon klimmen. Dat was wat ik wilde; hier vandaan, van deze steile helling weg. Ik ging liggen en duwend tegen mijn benen schoven we centimeter voor centimeter de berghelling op. Mijn lijf voelde als een stijve plank, ik had geen grip, afgezien van af en toe een boomstam of stronk. Maar na een half uur zwoegen en steunen, terugvallen en weer omhoog krabbelen waren we boven! Een gewoon pad, met mensen in de buurt prijkte voor ons uit. Dit was het echte bospad. Dit hadden we moeten nemen. Enfin. We kozen ervoor om langzaam verder te lopen en nog drie kilometer te pakken richting camping. Dat waren drie lange mooie kilometers over goed begaanbaar terrein met af en toe een daling erin. We passeerden een kloof, ja dé kloof en liepen via begroeide berghellingen een prachtige route naar de camping. De laatste 300 meter moesten we omhoog via opnieuw een steil pad naar de camping en die laatste honderden meters hebben we op ons tandvlees afgelegd. We hebben 9 kilometer gelopen over onbegaanbare paden. Maar jongens, wat smaakt een wijntje en een biertje dan lekker!!!! En wat een adrenaline heb je dan in je lijf. We sloten de dag af met Misha en een lekker stuk apfelstrüdel.

Twee dagen later vertrekken we uit dit mooie stuk van Slovenië en kijken we terug op een geweldige rondreis die geresulteerd heeft in een mooie reisgids waar we anderen plezier mee willen doen.